Watervallen, scooterritjes en het eerste weekje bij Stepping Stones

11 september 2017 - Lovina, Indonesië

Selamat, Malam,

Daar was ik alweer, het eerste weekje bij Stepping Stones zit er alweer op en ik ben inmiddels aan de tweede week begonnen. Zo'n eerste week is toch altijd weer eventjes wennen. We hebben naar mijn idee ook nog niet zo heel veel gedaan, maar als ik mijn Balinese collega's zie, dan valt het allemaal nog wel mee. Zij voeren soms de hele middag niets meer uit en als ze eens een hele dag gewerkt hebben, dan hebben ze een zware dag gehad haha. De pauzes zijn hier van 12.00 tot 13.30, behoorlijk lang dus, maar iedereen gaat ook naar huis om te eten. Wij gebruiken deze lunchpauze meestal om ook nog eventjes lekker het zwembad in te duiken.

ons zwembad

We hebben een aantal stichtingen in de buurt bezocht waarmee Stepping Stones samenwerkt, gewoon om te kijken, een aantal vragen te stellen en iets meer een idee te krijgen wat de stichting allemaal doet. Zo zijn we bij So Rehab geweest, een revalidatie centrum voor gehandicapte kinderen, waaar ook daadwerkelijk kinderen behandeld worden. Wel merk je heel erg dat ze daar het 'kunstje' doen en weinig tot niet zelf nadenken en redeneren. Daarnaast maken ze ook spalkjes en passen ze rolstoelen aan. Jammer genoeg is deze stichting sinds afgelopen vrijdag gesloten en is het nog onduidelijk wat er in de toekomst gaat gebeuren. Voor ons natuurlijk wel mooi dat we nog hebben kunnen zien hoe ze daar aan het werk waren. Ook zijn we bij een basisschooltje geweest waar met name kinderen met autisme of het syndroom van Down les hebben, voor kinderen met fysieke problemen wordt dan Stepping Stones ingeschakeld. Je ziet hier ook al dat spelenderwijs ook de Engelse taal opgepakt wordt.

We hebben ook al kennis gemaakt met de Balinese cultuur. Het plan was om een verloskundige in een bergdorpje te interviewen over haar taken. Het mooie zou zijn dat deze vrouw Engels zou spreken zodat we het interview zelf af konden nemen en niemand voor ons hoefde te vertalen. Dus aangekomen in het bergdorpje, je voelt het al, moesten we nog even wachtenwant er zou nog iemand aankomen. Dan maar even wachten, wat rond kijken en fotootjes maken. De medicijnkast stond open, iedereen zou er zo iets uit kunnen halen, daarnaast was er niets gekoeld en werd de geopende kast blootgesteld aan de hoge luchtvochtigheid en de warmte. De dozen voor gebruikte spuiten zaten overvol en waren al opengemaakt aan de bovenzijde om toch nog een aantal spuiten kwijt te kunnen. Toch allemaal wel heel anders dan in Nederland haha. Oh ja, intussen waren we nog steeds aan het wachten, en ja nu komt het: we kregen te horen dat de desbetreffende vrouw niet kon komen omdat ze nog in een vergadering zat, dat was dan jammer. Uiteindelijk was het niet zo dat ze in een vergadering zat maar dat ze al gestopt was met werken.... Welcome to Bali.

Een van de andere dingen die de stichting doet is workshops geven op basisscholen, maar daarvoor moeten basisscholen wel eerst uitgenodigd worden. Dus weer op het scootertje langs de scholen. Er wordt langs de weg al vaak 'Hello' geschreeuwd door kinderen als we voorbij rijden, maar bij aankomst op de basisschool werden we als ware popsterren onthaald. Iedereen kwam op ons afrennen en wilde ons een hand geven, waarbij onze handrug tegen hun voorhoofd aan werd gehouden. Vervolgens kreeg je nog de vraag 'My name is?' waarmee ze bedoelden te vragen 'What is your name?'. Je moet er maar op komen haha. Volgens mij vinden ze het een hele happening als er blanke mensen langs komen.

Aan het eind van de week zijn we bij een consultatiebureau (Posyandu) geweest. Dat gaat er ook heel anders aan toe dan in Nederland. 1 keer per maand is er in de wijk in het dorpje een consultatiebureau waar de verloskundige alle kinderen tussen 0-5 jaar meet, weegt en als het nodig is een vaccinatie geeft. Stepping Stones geeft tijdens zo'n Posyandu een presentatie over gehandicapte kinderen, met name het klompvoetje en wat de stichting voor die kinderen kan betekenen. Wij hebben hier mee gekeken en geobserveerd, hoe er gereageerd werd op de presentatie en de bijbehorende folders, maar de taken van de verloskundige. Aan het einde krijgt elk kind nog een klein 'presentje': een pakje melk, een koekje en een doosje met melkpoeder. Als je dat niet doet, lopen de moeders of eerder weg of ze komen niet, ook best wel weer typisch.

Posyandu

De meeste dingen die we voor de stichting bezoeken liggen allemaal in bergdorpjes waar we op de scooter naartoe gaan. Ik ga nu nog achterop, zo kan ik lekker om me heen kijken maar ook eventjes rustig bekijken wat voor weggetjes het allemaal zijn naar de dorpjes toe. Sommige zijn wel echt heel steil en als je dan met een stevige man en bagage op 1 scooter zit, dan ga je niet zo snel de berg meer op haha.

Me and my scooter

Deze week ook onze eerste Indonesische les op Bali gehad. We spreken het hier nog weinig omdat iedereen ons in het Engels aanspreekt, maar toch is het wel fijn om een beetje een basis te hebben voordat we de bergdorpjes in gaan waar ze geen Engels spreken. Vanaf nu hebben we elke week een uurtje les, waarin we de taal leren, maar ook veel over de cultuur horen. Zo is het hier helemaal niet onbeleefd om een (groot) deel van je eten te laten staan, terwijl dat in Nederland toch wel heel onbeschoft is.

Naast alle dingen die we op de stichting doen, hebben we ook nog veel van Bali kunnen genieten. Bali heeft veel watervallen waardoor we al op verschillende dagen een waterval hebben bezocht en afgelopen weekend het zelfs iets avontuurlijker hebben aangepakt door van watervallen te springen en te glijden, wel een hele toffe ervaring en zeker ook aan te raden. Al hebben wij niet alle sprongen gemaakt, bij sommige staken de rotsen onder het plateau wel ver uit, dat je toch wel heel erg gaat twijfelen of je de sprong wel wilt maken. Ook hebben we al onder een waterval gestaan, dat gaat toch wel echt veel harder dan je op het eerste gezicht zou denken, het water klettert echt ontzettend hard op je schouders en je hoofd. Ik denk dat als je er te lang onder staat je ook echt wel rode schoudertjes hebt. Bij een andere waterval is er blijkbaar een slang achter onze rug langs gevlogen, wat ben ik blij dat ik dat niet heb zien gebeuren en dat deze slang niet op ons terecht is gekomen. Soms vergeet je dat dit soort dieren hier iets vaker voorkomt dan in Nederland.

Jumping off a waterfall On our way to Banyumala waterfall Yeh Mempeh waterfall Gitgit waterfall 

Naast de watervallen die we bezocht hebben, zijn we ook al in het Nationale park wezen snorkelen. De hele bootrit erheen was al een ervaring opzich, waar het er in het begin nog ruist aan toe ging, gingen we op gegeven moment in volle vaart over het klotsende water heen. Dan ben je wel blij dat zo'n boot van die waterdichte vakjes heeft voor je spullen, want aan het einde van de rit waren wij zeiknat haha, gelukkig maakt dat met dit weer echt niet uit. Het water was heel helder en wat was het onderwater mooi. Zo veel vissen, groot en klein, felle kleuren van blauw tot geel, maar ook vissen met allerlei kleuren of helemaal zwart, echt tof. Ook lagen er grote donkerblauwe zeesterren tussen het koraal, die vielen zeker heel erg op. Zo groot en in deze kleur had ik ze ook echt nog nooit gezien.

Menjangan Island, national park

Ik hoop jullie weer een beetje bijgepraat te hebben en tot de volgende keer.

walking around

Foto’s

1 Reactie

  1. Jacqueline Scheuter-Weeni:
    13 september 2017
    Wat een ervaring doe je op. De bevolking heeft geen haast en zeker geen stress😁, wat een verschillende leef methodes onder vind je. Wat een prachtige omgeving. Dit moet je volgens mij ook echt in het echt zien super.Heerlijk zo'n werk vakantie. Blijf vooral schrijven. Groetjes vanuit het regenachtige en winderige Dinxperlo