Ubud, Gili T, Lombok en Kuta

Selamat Sore, 

Weer een berichtje vanuit het altijd zonnige Bali, not. Inmiddels is het regenseizoen begonnen en dat betekent af en toe behoorlijke tropische regenbuien, met flinke plassen water op de doorgaande wegen en water dat op de wegen door de bergen naar beneden stroomt. Niet altijd even veilig, dus dat is op het moment goed oppassen en rustig blijven rijden. Soms rijd je wel door plassen van 30 cm diep, op je scootertje met een regenponcho aan en als er dan ook nog een tegenligger aankomt dan heb je helemaal pech. Als een verzopen kat thuiskomen is op dit moment vaker regel dan uitzondering, jammer genoeg. Maarja, dat hoort er ook bij. 

Verder heb ik het ontzettend naar mijn zin en vliegt de tijd voorbij, nog iets minder dan 2 maandjes en dan zit het er al weer op. Intussen al wel van alles kunnen betekenen voor de stichting. De poster over klompvoeten is al een tijdje af en ook de bijbehorende folder ligt bij de drukker. Van de folder wordt meteen 1000 stuks gedrukt, super vet! De poster hangt al op een aantal plekken en als je hem dan ergens ziet hangen, dan vol je je toch ook wel een heel klein beetje trots. Dat mag dan toch ook wel? Nu nog hopen dat het allemaal het gewenste effect op gaat leveren. 

Daarnaast zijn we 2 middagen per week groepen kinderen met ontwikkelingsachterstanden aan het behandelen. De opkomst is nog wel eens verschillend en af en toe behoorlijk frustrerend als er niemand of maar 1 iemand komt, maar des te mooier als er wel meer zijn en het echt begint te lopen. De collega's (zonder medische achtergrond) beginnen er nu ook meer vertrouwen in te krijgen en durven ook echt met een kindje aan de slag te gaan. Heel mooi om te zien. Zeker als je dan een kindje blij kan maken die door middel van een rollator/looprek eindelijk kan lopen, dan is dat echt helemaal super. 

Ook hebben we het gewenste aantal enquêtes voor ons onderzoekje naar de vroeg herkenning van handicaps bij kinderen binnen kunnen halen, waardoor we met de resultaten aan de slag kunnen en een mooie aanbeveling kunnen schrijven en daar verder mee aan de slag kunnen. 

In mijn vorige blog zei ik dat ik dit keer nog terug zou komen op een aantal dingen die ik gedaan had en beloftes moet je natuurlijk nakomen. Allereerst de traditionele markt en de kookcursus. De markt is er eentje die je in alle verhalen over Aziatische markten hoort. Een ochtendmarkt die alleen tussen 5 en 10 uur 's ochtends open is en waar daadwerkelijk van alles en nog wat qua versproducten te koop is. Allerlei soorten groente, fruit en zoetigheden liggen in de open lucht te wachten totdat ze verkocht worden. Maar niet alleen groente en fruit, ook vis en vlees liggen in de open lucht, zonder gekoeld te worden, onder de vliegen te wachten. En dan vraag je je nog af waarom toeristen hier zo vaak last krijgen van hun buik?! Het is voor zo'n klein plaatjes als Lovina nog best wel een grote markt, met alle kraampjes dicht op elkaar en met kleine smalle paadjes tussen alle kraampjes. Dit was de eerste plek waar ik de Balinese mensen niet zo vriendelijk meer vond, aan alle kanten werd ik aan de kant geduwd omdat mensen langs mij heen wilden. Desondanks was het natuurlijk wel weer een mooie ervaring en iets wat ik af kan strepen van mijn bucket list haha. 

De kookcursus was vooral heel leuk omdat je de gerechten leert maken die je al een aantal maanden aan het eten bent. Nu weet je met welke ingrediënten ze gemaakt worden en is het ook wel heel leuk om bij thuiskomst een maaltje te bereiden. Gelukkig had ik pen en papier bij me zodat ik druk mee kon pennen, mijn geheugen is nou ook weer niet zo goed dat ik nog een paar maanden 5 gerechten zou kunnen onthouden haha. Er werd gewerkt met allemaal verste ingrediënten en dat rook je ook, erg lekker! Zeker elke keer als alles fijngemalen moest worden door een vijzel, dan komen al die geuren vrij. Elk gerecht heeft zo'n beetje dezelfde basisingrediënten, waaronder knoflook en chilipepers. Voor Balinezen worden er alleen ongeveer 5 keer zo veel pepers ingegooid, dan dat er bij ons werd gedaan, gelukkig maar want sommige gerechtjes waren al pittig genoeg. Naast de basisingrediënten had elk gerecht een aantal andere extra ingrediënten, waardoor alles ook echt weer anders smaakte. Daarnaast hebben we ook nog een aantal variatietips gekregen, waardoor we het nog weer net iets anders kunnen maken. Aan het eind hadden we net een soort rijsttafel waarbij alle gemaakte gerechtjes op tafel stonden en we overal een beetje van konden nemen. Zeker een hele geslaagde actie!

​En toen kwam Galungan, de nationale feestdag in Bali voor Hindoes. Een aantal dagen met alleen maar ceremonies en waarbij, zeker in de ochtend, bijna alles gesloten is en er behalve rondom de tempels, geen mens op straat is. En wij waren uitgenodigd om een ceremonie bij te wonen, super leuk en een hele ervaring. Wel heel lastig om te beschrijven hoe de ceremonie was, zeker heel indrukwekkend en iets wat wel heel tof is om een keertje meegemaakt te hebben. Met een hele groep mensen in de tempel, zittend op de grond met Balinees tempel gezang en een soort priester en Balinese rituelen met rijst, bloemen en water. Na de tempel gingen we naar het huis van degene die ons uitgenodigd had, een stukje de berg op, helemaal in de middle of nowhere, maar wel echt heel gaaf. Zij woonde daar wel heel tof, een heel groot terrein met wel meer dan 100 eenden, cacaobomen, mangobomen, kokosbomen en eigenlijk nog veel meer. Als je uitgenodigd wordt bij iemand thuis dan komt de Balinese cultuur echt in de mensen naar boven. Geven, geven en maar blijven geven; Willen jullie een cacaoboon proeven? Ik maak wel iets te eten voor jullie. Dus we kregen rijst met gebakken ei, mie en gegrilde pinda's. Bij mensen thuis eten smaakt het eten toch net weer anders dan in een restaurantjes, maar eigenlijk nog veel lekkerder. Toen we weggingen kregen we ook nog een soort van goodiebag met banaantjes, zoetigheid en koekjes. Super lief, maar je gaat je bijna bezwaard voelen dat je dat allemaal krijgt. 

Vanuit Lovina ben ik met Nicole, Dagmar en Roy naar de Batur gereden, waar we een hotelletje hadden geboekt voor een kort nachtje. Halverwege de nacht zijn we opgestaan om de Mount Batur te gaan beklimmen. Een wandelingetje van ongeveer 2 uur, zodat we voor zonsopkomst boven zijn en het vanaf de top licht zien worden. Het was een behoorlijke klim, met soms wat makkelijke stukjes, maar ook wat gevaarlijke en steile stukken waar je echt wel even door moest bijten. Gelukkig was het absoluut niet koud, maar stond het zweet wel letterlijk overal. Onderweg wel super mooi uitzicht over de berg en alle lichtjes die aanstonden. Bij elk stukje dat we gelopen hadden, werd het mooier en mooier, ok al wat lichter en de lucht begon van kleur te veranderen, heel gaaf! Eenmaal boven was het toch ook wel een stuk frisser, niet koud, maar met name de wind die op je natte rug staat maakt dat het niet heel aangenaam was. Een lekker kopje warme chocomel, jaja geloof het of niet, op Bali, heeft ons een beetje opgewarmd. Bovenop de top was het uitzicht super, je keek uit op de Mount Agung waarachter ook de zon op kwam, maar ook over de krater en een stuk land bedekt met lava van de uitbarsting van 1963. Na genoten te hebben van het uitzicht, hebben we ons opgewarmd aan het stoom dat uit de krater kwam, erg lekker! Uiteindelijk ook weer de tocht naar beneden moeten maken, wel via een iets andere, minder steile route en om 8 uur waren we weer bij ons hotel. Het voelt echt alsof je hele dag al om is, terwijl hij eigenlijk nog moet beginnen.

Daarna heb ik samen met Dagmar en Roy lekker een weekje de toerist uitgehangen met een bezoekje aan Ubud: Goa Gaja (Olifanten Tempel), Tegenungan Waterval, Tegalangan Rijstvelden en een Olifanten Safari Park. Waarvan het safari park toch wel heel meest is bijgebleven. In de stromende regen, gelukkig wel met een paraplu hebben we een uur lang olifanten gevoerd, waarbij Dagmar bijna opgetild is door 2 olifanten omdat ze aan het vechten waarom om het stukje eten in haar hand. Wat een mooie beesten zijn Olifanten. Zo groot en toch konden we zo dichtbij komen om ze te voeren. Ze hadden dondersgoed in de gaten waar het eten was en ze deden er ook alles aan om erbij te komen, wat dus tot erg leuke taferelen lijdt. 

Na Ubud zijn we naar Gili Trawangan geweest, een van de Gili eilanden voor de kust van Lombok. Wat zijn dat een paradijs eilandjes: Witte stranden, helder blauwe zee, geen gemotoriseerde voertuigen op het eiland, alleen maar paard en wagen en de fiets. In een uurtje kon je het eiland rondfietsen en dat hebben we ook gedaan, de oost kant van het eiland is het drukke en toeristische gedeelte aan de westkant kun je mooi de zonsondergang bekijken. Naast lekker relaxen, hebben we ook gedoken bij Turtle Heaven. Na een korte zwembadcursus in de ochtend, zijn we 's middags het open water in gegaan. Wauw, wat is dat een ervaring en wat hebben wij grote schildpadden gezien van soms wel een meter lang, echt gigantisch. Naast schildpadden waren er ook ontzettend veel mooie en gekleurde vissen. We zijn een uurtje onderwater geweest, maar dat voelde echt niet zo, je had eerder het gevoel dat je maar 10 minuutjes onderwater bent geweest. 

​​Vanuit Gili Trawangan zijn we doorgereisd naar Lombok. Hier zijn we maar 2 daagjes geweest, maar we wilden toch wel graag zien en voelen wat Lombok inhield en hoe het anders was dan Bali en dan is 2 daagjes ook wel weer genoeg. Ze zeggen dat Lombok het Bali van 10 jaar terug is, een stuk minder toeristisch en nog weinig gebouwd voor toeristen, voor de stranden nog heel veel en hoge palmbomen en verder niets. De mensen vind ik op Lombok wel een stuk opdringeriger dan op Bali, daar zijn ze veel vriendelijker. We hebben er lekker gesnorkeld, voor 3 euro kon je voor in principe de hele dag een snorkel setje huren en lekker vanuit het strand het water in gaan om de onderwaterwereld te bekijken. Dit was zeker niet zo mooi als de duik, maar ook tijdens het snorkelen hebben we weer hele mooie dingen gezien, veel gekleurde vissen en ook wat felgekleurd koraal. Dat had ik verder nog niet gezien, en ik denk dat je dat ook steeds minder gaat zien, wat wel heel jammer is. 

Afgelopen weekend ben ik samen met Nicole, Bijou en Nina naar Kuta geweest. Opnieuw een lekker weekendje weg. Kuta staat bekend als het Lloret de Mar van Bali, dus naast clubs moet je er niet al te veel van verwachten. We hebben een heerlijk weekend gehad, een beetje clubhoppen en uiteindelijk uitgekomen bij Sky Garden, the place to be! Naast het uitgaan heb ik ook dat weekend voor het eerst op een surfplank gestaan. Heerlijk lekker actief bezig zijn in het water. Wat was het leuk om te doen, maar ik denk niet dat ik ooit op dat board ga kunnen staan. Ik kon halverwege de middag surfen op mijn knieën, wat ik al een hele prestatie vond, staan is me dus ook niet gelukt haha. Wel mega vaak over de kop geslagen en zeewater binnen gekregen, die golven zijn echt mega hoog en als je er tegenin gaat met een surfboard dan wil je nog wel eens met de golf meevliegen. Dit is zeker voor herhaling vatbaar. 

Last but not least, Mount Agung, de vorige keer had ik er al over geschreven, maar er zijn intussen al wel weer een aantal dingetjes veranderd, dat een update wel even op zijn plaats is. De vulkaan is namelijk de afgelopen week 2 keer uigebarsten, nog geen 2 volledige uitbarstingen, maar kleine met veel as en rook. Hij staat wel op uitbarsten en er is al veel magma omhoog gestuwd naar de top van de vulkaan. Hier in Lovina is er nog niets van te merken, maar in de omgeving van de vulkaan en richting het zuiden is al wel een laag as neergedaald. Het vliegveld is 3 dagen dicht geweest en sinds woensdagmiddag weer open, maar voor hoelang blijft wel de vraag. Draait de wind de verkeerde kant op, dan kan het zo maar zijn dat het vliegveld over een uur weer gesloten is. 

Op het moment van schrijven zijn papa en Lobke met een paar uurtjes vertraging op de tussenstop onderweg van Jakarta naar Bali, dus hopelijk blijft het vliegveld nog eventjes open. Ik heb heel veel zin in de komende week, waarin ik ze veel van het eiland kan laten zien waar ik nu al een aantal maandjes verblijf!

Zo dat was een heel verhaal. Ik hoop jullie weer een beetje bijgepraat te hebben en tot de volgende keer!

Sampai Jumpa!