Lovina Beach Festival, Huisbezoekjes, Seminyak, Mount Agung en eigenlijk nog veel meer

Selamat malam, 

Hoi Hoi daar was ik weer! Al weer een tijdje geleden dat ik jullie op de hoogte bracht van mijn tijd in Bali en er is weer veel gebeurd, dus tijd voor een nieuwe update.

Een paar weekenden terug was er in Lovina op het strand een festival. Een festival met Balinese dans en muziek, maar ook met een colourun en activiteiten zoals zumba en yoga. Volgens mij was zo'n beetje heel noord Bali op het festival want het was echt mega druk. Met name de eerste avond toen er ook een soort optocht was, toen was je scooter bijna niet meer terug te vinden tussen de wirwar aan scooters en auto's. laat staan dat je er nog tussenuit kon komen om naar huis te gaan. Opvallend tijdens het festival was dat niemand aan het dansen was op de muziek, zelfs niet bij bijvoorbeeld een dj met Engelstalige muziek. Maar nog het meest vreemde was dat bij een bekende Balinese zangeres iedereen zelfs in het zand was gaan zitten om te kijken en luisteren, dat had ik nog nooit meegemaakt!

Op de stichting heb ik ook helemaal mijn draai gevonden en inmiddels ben ik wel gewend geraakt aan het wachten en de last minute veranderingen. Ik doe er nu ook zelf aan mee; als er al iets op de planning staat voor morgen en er komt iets bij op hetzelfde tijdstip, dan verzetten we de eerste afspraak toch gewoon naar vanmiddag?! Dat is hier allemaal heel normaal en eigenlijk kan ook iedereen bijna altijd, wat dan ook wel weer heel makkelijk is. 

We zijn al op verschillende huisbezoekjes geweest bij kinderen. Meestal gaat het om klompvoetjes, wat ook een van de hoofdprojecten is van de stichting, maar soms komen we ook bij andere kinderen terecht. De staff voert dan vaak het woord en doet de intake en wij voeren meestal een aantal kleine testjes uit om te kijken wat een kindje allemaal wel en niet zelf kan. De meeste huisjes zijn goed begaanbaar met de scooter, soms wat smalle paadjes langs water of een steile afgrond, maar wel te doen. Tot vorige week, toen kwamen we op een punt dat we te voet verder moesten gaan om het huisje te vinden, die weg was niet meer te doen met de scooter en dan is het best wel erg, want 9/10 wegen gaan ze echt wel met de scooter overheen. Wel heel mooi en heel stil, zo af en toe een huisje van bamboe maar verder nog alleen maar natuur, gaaf dat je dat soort plekjes ook tegen kunt komen en niet alleen maar de toeristische gedeeltes. Soms is het ook echt wel heftig om te zien in wat voor huisjes de mensen dan leven, dat kun je je bijna niet voorstellen. 

Sinds So Rehab is gesloten, hebben wij besloten om een kleine groep kinderen wel te gaan behandelen, een groep kinderen die via het de vroegherkenning naar boven zijn gekomen. Allemaal kindjes tussen de 1 en 2 jaar met een ontwikkelingsachterstand. Zij komen nu elke vrijdag middag bij ons om te oefenen/trainen/spelen. Het is elke week nog wel ff afwachten of en hoeveel er op komen dagen, maar het is wel heel leuk en leerzaam om te doen. Ook komt er een meisje 3 met meningitis keer in de week voor training, ze is van heel ver gekomen en gaat stapje voor stapje vooruit. Heel fijn dat we dit voor haar en met haar kunnen doen. Het stond in eerste instantie niet op de planning van de stichting om te gaan behandelen, maar ik vind het toch wel heel leuk dat het zo gelopen is en dat we ook fysiotherapeutisch nog praktisch aan de slag zijn! 

Het leuke hier is, is dat ze willen dat je dingen uitprobeert. Zo heb ik al een aantal nieuwe vruchten uitgeprobeerd waaronder snakefruit en steenmango, waarbij mijn voorkeur toch uitgaat naar de steenmango, die was wel echt heel lekker. Je drukt de schil zo kapot en dan zit er een witkleurige vrucht in die ontzettend zoet is. Een vreemde combinatie want zoet verwacht je niet bij een witte vrucht. Ook hadden ze iets gekocht dat ze zelf pizza noemden, maar voor mij was het meer iets van krokant deeg met groente erin en dan gefrituurd, iets wat pittig, maar wel heel lekker. Soms als we een hele dag op stap zijn dan lunchen we ook ergens onderweg, meestal is dat iets van rijst met een aantal verschillende stukjes vlees en groente (Nasi Campur).  Het zijn hele goedkope tentjes waar je voor ongeveer 50 cent (tenzij je er gaat eten zonder lokale mensen, dan betaal je net iets meer) kunt eten, maar dan vraag je je wel af hoe je maag dat allemaal gaat overleven. Meestal zijn dat de tentjes waar het eten 's ochtends wordt gemaakt en de hele dag in de warmte staat te wachten om opgegeten te worden. Tot nu toe is het nog elke keer goed gegaan. 

Inmiddels heb ik het zelfs koud gehad hier in Bali, je gelooft het of niet haha. Tijdens een ritje door de bergen waar het heel erg bewolkt was en ik met een shirtje en een kort broekje met 50km/h op mijn scootertje reed. Dan voelt het toch niet zo warm meer en staat al gauw het kippenvel op je armen en als je dan doorrijdt dan zijn zelfs je nagels op gegeven moment blauw, oeps. Naast kou is ook de eerste regen gevallen, en niet zo'n klein beetje. Op weg vanuit het zuiden naar huis, ook weer op de scooter door de bergen, met een poncho aan zijn we toch nog wel flink nat geworden. Diepe plassen op de weg, want alle water stroomt naar beneden de berg af. In Nederland trek ik op de fiets gewoon mijn voeten omhoog als ik door een plas rijd zodat ze niet nat worden, maar dat vond ik hier toch wel een beetje gevaarlijk. Aan de achterkant van de berg was het weer droog en iedereen keek ons ook wel een beetje raar aan toen wij met de poncho nog aan het laatste stukje in de zon naar huis reden haha. Het moet er ook wel komisch uit hebben gezien. 

Ook zijn we al een weekendje naar het zuiden geweest. Seminyak was onze bestemming. Een toch wel lange rit van zo'n 3.5 uur door de bergen en uiteindelijk de hoofdstad. Je hebt tijdens zo'n weekendje weg toch nog wel veel meer vakantiegevoel dan wanneer je het weekend in Lovina blijft en daar leuke dingen gaat doen. We hebben niet zo heel veel gedaan in Seminyak, lekker aan het witte strand gelegen, en heerlijk het plaatje rondgelopen. Seminyak is de place to shop en dat geloof ik ook wel want wat heeft het veel winkels. Wel is het een stuk duurder en toeristischer dan Lovina. Op het strand kon je wel de vliegtuigen zien landen en vertrekken, opvallend was wel de grote hoeveelheid vliegtuigen die aankomen op Bali, op sommige momenten komt er elke 3-4 minuten wel een vliegtuig aan, daar heb ik mij echt over lopen verbazen. 

Last but not least: Mount Agung, de vulkaan. Het is in Nederland volgens mij al een aantal keer op het nieuws geweest. Ik heb zelfs gelezen dat een priester hier denkt dat sexende toeristen de oorzaak zijn van de hoge activiteit van de vulkaan. Ik zit zelf vrij ver van de vulkaan af, met de auto is het zelfs een paar uur rijden. Iedereen is er bij mij in de buurt nog heel relaxed onder, je hoort ze er af en toe over praten, maar niemand is bezig met zich voorbereiden op de gevolgen van de vulkaan. Ook wel een beetje de cultuur, met de dag leven. Zelf heb ik wel al vast een paar maskers ingeslagen voor het geval de wind verkeerd staat en bij een uitbarsting de stofdeeltjes deze kant op waaien, maar verder maak ik mij net zoals mijn omgeving niet druk om de vulkaan. 

Vandaag zijn we bij een vluchtelingenkamp geweest, want er zijn meer dan 100.000 mensen die wel gevlucht zijn voor de vulkaan. We hebben daar als stichting levensmiddelen gedoneerd. Dat was wel echt shocking. De mensen leven daar met grote groepen in legertenten en leven en slapen op dezelfde plek. Ze hebben alleen dat beetje spullen dat ze mee hebben kunnen nemen, waardoor ze dus ook op de grond liggen te slapen. Ze kunnen geen kant op, weten niet wanneer en of ze nog wel terug kunnen en zitten de hele dag maar op de grond. Een aantal kinderen hebben we nog blij kunnen maken met ballonnen die we mee hadden genomen.  

Sampai jumpa lagi